Kim jestem?

16 marca

Kim jestem?

Cześć! Mam na imię Natalia i od niedawna jestem mamą.

Niedawno też skończyłam 30 lat więc sporo rewolucji zaszło w moim życiu praktycznie jednocześnie. Jestem dyplomowanym kosmetologiem i od 8 lat jestem związana z branżą beauty. Kilka miesięcy temu moje życie stanęło na głowie i nieustannie próbuję z lepszym lub gorszym rezultatem je ogarnąć.  

Do tej pory byłam zaprawioną w boju imprezowiczką. Imprezy do białego rana, najlepiej w plenerze to było coś, co pozwalało mi się zresetować, zredukować stres i oderwać się od codzienności. Marzyłam gdzieś po cichu o księciu na białym koniu i gromadce dzieci, ale księcia nie było a impreza zawsze była świetnym rozwiązaniem. 

Aż tu nagle pojawił się On, zakręcił w głowie na amen i niewiele myśląc po dwóch miesiącach już mieszkaliśmy razem. Ba! Nawet adoptowaliśmy psa i toczyliśmy rozmowy o dalszym powiększaniu naszej rodziny. 

Niejeden popukałby się w głowę patrząc na tempo rozwoju naszego związku, ale jesteśmy razem już dwa lata, spędzamy razem każdą chwilę a ja wciąż chcę więcej i więcej. Po prostu kocham tego gościa.

Wracając do chronologii - pół roku później trzymałam w ręku test, który szczerzył się do nas dwiema kreskami i nagle radość zmieszała się z paniką, przerażeniem i podekscytowaniem. Powoli docierało do mnie, że nic już nie będzie takie samo i ta myśl wywoływała dreszcze. Otóż rozwijało się we mnie nowe życie. 

"Będę Mamą!" - myślałam dumnie. 

Ale co to tak naprawdę oznacza? Człowiek nie ma bladego pojęcia co go czeka jeśli nigdy tego nie doświadczył. Bo co innego opiekować się młodszą siostrą a zupełnie inna sprawa zostać mamą. 

Przez pierwszych kilka miesięcy tak żyłam sobie z tą myślą i z dnia na dzień coraz bardziej się z nią oswajałam, do momentu, aż poczułam pierwszy ruch. Właściwie to ciężko to było nazwać ruchem. Pamiętam to jak dziś. Byliśmy z Miśkiem w kinie, ale za cholerę nie pamiętam na czym. Próbowałam skupić się na filmie jednocześnie osiemnaście razy zmieniając pozycję i bezustannie myśląc czy jeszcze chwilę wytrzymam czy jednak muszę iść do łazienki. Odwlekałam tę wyprawę ile się dało bo niefajnie było przepychać się miedzy fotelami z zaokrąglonym już brzuchem i wtedy poczułam jakby coś połaskotało mnie od środka. To nie było kopnięcie ani żaden płynny ruch, rzeczywiście przypominało łaskotanie. I wtedy zamarłam. Dotarło do mnie,  ze moja córeczka faktycznie tam jest i właśnie ją poczułam. To był osiemnasty lub dziewiętnasty tydzień. Powiem Wam, że ciąża to nic przyjemnego a ten kto twierdzi, że to taki wspaniały czas chyba nigdy w niej nie był, to jednak emocje z tym związane są nie do opisania. Trzeba tego po prostu doświadczyć. 

Od tej chwili moje życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. 

C.D.N.

Buziaki,

N.